Tęskność!

Tęskność!

Cisza, wokół szary, smutny świat.

Dokąd błądzisz duszo ma.

Łza na twarzy płonie tak,

Jak kropelka deszczu w snach.

Moje serce cicho łka.

Szkoda przecież, czemu tak?-

Życie smutno gra.

Lekki dotyk dwojga rąk,

Jak puszysty śniegu płatek.

Oczy masz, jak kropelki łez,

Albo jak piękny bławatek.

Smutek widzę na twej twarzy.

Powiedz, o czym serce marzy?

19 luty 1981r.

Córka porządkując swoje rzeczy odnalazła moje młodzieńcze zapiski pt. "Moje myśli".

Jakże dziś ten stary wpis wydał mi się aktualny. Początek dorosłego życia. Smutny jak w tym wierszu. Dojrzałe życie jeszcze bardziej szare. Niczego nie osiągnęłam z marzeń. Pozostał smutek, poczucie straty i żal. Żal utraconych lat młodości. Czas, który powinien owocować cudownymi, radosnymi wspomnieniami. Czytając ten wpis ogarnął mnie jeszcze większy smutek. Wtedy nie rozumiałam jeszcze...dlaczego tak cierpię. Dziś wiem o wiele więcej. Niestety...wiedza, nie idzie w parze ze zmianą życia. 

Żądzą Światem Tyrani. Ladacznica, Bandyta czy Złodziej mają się lepiej niż człowiek, który stara się uczciwie przejść przez życie, nie wyrządzając nikomu krzywdy. Kilkadziesiąt lat życia stracone... bezpowrotnie. Pasożyty i potwory mają się dobrze i cieszą się z cudzego nieszczęścia. Samotność bywa okrutna. Ból....Odpłacam dobrem za zło. Nie potrafię inaczej. Tym bardziej cierpię podwójnie.
Gdzie jest sprawiedliwość? "Inni grają moim losem" - Nie moje słowa, ale jakże trafne...